طراحان مشهور طراحی داخلی ساختمان

قرن بیستم تقریباً به طور قطع مهمترین دوره در مورد نمادهای طراحی داخلی است. فهرست قهرمانانی که در تبدیل این دوره از طراحی به چنین دوران عالی نقش داشته اند، مطمئناً بیش از حد طولانی است که نمی توان واقعاً عدالت را در مورد همه آنها و طراحی مبلمان کلاسیک آنها رعایت کرد. به همین دلیل، در اینجا فقط منتخبی کوچک از معماران و طراحان مانند ایلین گری، لوکوربوزیه و ماریو بلینی را معرفی می کنیم که تاریخ طراحی را در قرن گذشته نوشته اند و هنوز هم تا به امروز تأثیرگذار هستند. سفر ما شامل ده استعداد خارق‌العاده از همه گوشه‌های جهان است: نگاهی به دنیای مبلمان دیروز، که در آن زمان فردا بود، و امروز همچنان مانند همیشه درخشان و بی‌زمان می‌درخشد.

 

آلوار آلتو
داستان ما با طراحی مبلمان قرن گذشته و نمادی از مینیمالیسم اسکاندیناویایی، معمار و طراح فنلاندی آلوار آلتو (1898-1976) آغاز می شود. طرح های او نه تنها بر کشور مبدأش، فنلاند تأثیر گذاشت، بلکه مترادف با مدرنیسم اسکاندیناوی، زیبایی شناسی نوردیک و خلوص معماری است. برای صندلی Paimio خود که در سال 1931 ساخته شد و یکی از بزرگترین مبلمان کلاسیک آلتو بود، از صندلی Wassily مارسل بروئر الهام گرفت. این صندلی، با پوسته پشتی صندلی که از یک تکه چوب منحنی ساخته شده بود، بخشی از طراحی آسایشگاه سل Paimio (1929-33) بود.

 

در سال 1933 طراحی 60 با شهرت جهانی دنبال شد که امروزه توسط Artek تولید می شود، درست مانند صندلی Paimio. علیرغم - یا به لطف - خالص بودن و سادگی آن، بدون شک کلاسیک است و امروزه در نسخه های بی شماری موجود است. و همچنین یکی از اختراعات بزرگ آلتو در اینجا به وجود آمد، پایه L: یک پایه چوبی توس که به شکل L خم می شود و مستقیماً پیچ می شود و اتصالات چوبی پیچیده را اضافی می کند. آلتو با این تکنیک خمشی جدید که برای Stool 60 استفاده کرد، به شاهکاری دست یافت که طراحی مبلمان چوبی را تغییر داد. کل آثار او از طرح های اتاق گرفته تا طرح هایی برای ساختمان ها و اثاثیه منفرد را شامل می شود.

او همچنین با همسرش Aino Marsio-Aalto در طراحی داخلی و مبلمان کار کرد. او با استفاده نوآورانه خود از مواد طبیعی، فرم های ارگانیک، خطوط منحنی و طراحی انسان محور، به شکل گیری ویژگی های اساسی طراحی مدرن نوردیک کمک کرده است. با این حال، آلتو تنها با مبلمان چوبی فنلاندی یا ساختمان‌های عمومی خود نشان نداد. احتمالاً مشهورترین شیء او گلدان موجی شکل ساووی است که برای Iittala طراحی شد و برای اولین بار در نمایشگاه جهانی پاریس در سال 1937 ارائه شد - و برند فنلاندی هنوز هم تا به امروز به عرضه انواع رنگ های جدید ادامه می دهد.

آیلین گری
آیلین گری (1878-1976)، متولد یک خانواده اشرافی ایرلندی-اسکاتلندی، بدون شک یکی از مهم ترین طراحان قرن گذشته است. پس از تحصیل - او یکی از اولین زنانی بود که در سال 1898 در آکادمی اسلید لندن به دلیل سابقه خوبش تحصیل کرد - به پاریس رفت و در آنجا گالری ژان کویر را اداره کرد و مبلمان خود و همچنین طراحی دکوراسیون داخلی را به فروش رساند.

گری پس از آشنایی با معمار و منتقد معماری رومانیایی، ژان بادوویسی، که تا سال 1931 با او رابطه عاشقانه و همچنین حرفه ای داشت، روی معماری تمرکز کرد: در سال 1924 خانه E 1027 را با او و برای او در روکبرون فرانسه ساخت. در کوت دازور این طرح همچنین شامل مبلمان خانه صخره‌ای مدرن بود - و در اینجا بود که او معروف‌ترین طرح‌های خود مانند میز قابل تنظیم و صندلی Bibendum را خلق کرد. او از آزمایش‌های فولادی لوله‌ای بروئر در باهاوس در دسائو الهام گرفت، اما باعث شد که مواد ظریف‌تر به نظر برسد. میز کناری که ظاهراً او با در نظر گرفتن خواهرش که صبحانه در رختخوابش را دوست دارد طراحی کرده است، یکی از کپی‌ترین طرح‌های تاریخ است و اکنون تحت مجوز ClassiCon به بازار عرضه شده است.

همچنین قابل توجه است که گری به طور قابل توجهی مسیر خود را در طول حرفه خود تغییر داد. پس از اینکه در دهه 1920 در پاریس به عنوان بهترین آدرس برای مبلمان لاکی شناخته شد، با تشویق بادویچی در سن 40 سالگی از یک طراح مبلمان شناخته شده و مورد احترام به معمار تبدیل شد. و با House E 1027، او به یک دستاورد واقعاً پیشگام در معماری مدرنیستی دست یافت.

لوکوربوزیه
حتی در کودکی من صندلی LC1 را تحسین می کردم - فکر می کردم واقعا عالی است! نه به این دلیل که در آن زمان چیزهای زیادی در مورد طراحی و لوکوربوزیه می دانستم، بلکه به این دلیل که برای من و برادرم خیلی لذت بخش بود که تکیه گاه را بی وقفه بچرخانیم. و باید بگویم - نه بدون کمی غرور - که صندلی نه تنها از نظر زیبایی و راحتی یک شاهکار است، بلکه تا به امروز باقی مانده است و تقریباً سی سال پس از آزاری که در کودکی ما متحمل شد هنوز هم عالی به نظر می رسد. دست ها – و تکیه گاه نیز همچنان می چرخد.

اما چارلز ادوارد لوکوربوزیه (1887-1965) نه تنها به خاطر طراحی های رویایی مبلمان خود شناخته شده است. او همچنین سال‌های اولیه حرفه‌ای خود را وقف معماری کرد، جایی که ایده‌های نوآورانه‌اش گاهی با انتقاد مواجه می‌شد، اما طرح‌هایی را نیز آشکار می‌کرد که در نهایت معماری را از آن زمان به بعد شکل می‌داد. سیستم اسکلت بتنی تقویت شده او، Dom-Ino، که در سال 1914 توسعه یافت، پلان های کف ظریفی را ایجاد کرد که دیوارهای باربر را در طبقات جداگانه حذف می کرد. Weisenhaussiedling در اشتوتگارت، آلمان، که او با همکاری او در دهه 1920 توسعه داد، احتمالاً شناخته شده ترین املاک مسکونی معماری است که زندگی زنجیره ای را به سطح بعدی رساند. در اواخر دهه در سال 1928، او تکیه گاه LC4 را ارائه کرد که امروزه توسط کاسینا تولید می شود، همانطور که اکثر طرح های صندلی او هستند.

 

دیگر طرح‌های مبلمان بسیار مکعبی او، عمدتاً صندلی‌های باشگاهی و مبل‌ها، همگی با یکدیگر هماهنگ و سازگار هستند و یک بار دیگر فکر سریالی را که پشت بسیاری از طرح‌های لوکوربوزیه نهفته است، نشان می‌دهند. او در سال 1931 صفحه کلید رنگی خود را با نام معماری Polychromie با 43 سایه تولید کرد. 28 سال بعد، در سال 1959، او 20 رنگ دیگر را اضافه کرد. تا به امروز، اغلب توسط طیف گسترده ای از برندها برای محصولات و مفاهیم طراحی خود استفاده می شود. و با مدولوری که او توسعه داد - یک سیستم تناسب بر اساس بخش طلایی - او پایه ای برای تئوری تناسب و طراحی ایجاد کرد که هنوز هم امروزه بخشی از مطالعات بنیادی هر دانشجوی معماری را تشکیل می دهد.